Oliver Kahn, bo o nim mowa, na świat przyszedł 15.6.1969, a już po sześciu latach został przez rodziców zapisany do klubowej szkółki piłkarskiej w Karlsruher. Pracowitością i niewątpliwym talentem młody bramkarz doprowadził do tego, że po 12 latach uprawiania tej dyscypliny został włączony do kadry pierwszego zespołu KSC, którego pierwszym bramkarzem od 1986 roku był właśnie wspomniany "uciekinier z Polski" - Famuła (w 1983 roku, gdy drużyna Górnika wracała z amerykańskiego tournee via Frankfurt, pan Aleksander wykorzystał to i... został w RFN, a potem podobną drogę w swych karierach przechodzili m.in. Marek Leśniak i Andrzej Rudy). Początkowo "Oli" występom dziewięć lat starszego rywala przyglądał się z wysokości ławki rezerwowych, lecz wreszcie zdarzyło się, że Famuła nie mógł wystąpić i trener Winfried Schaefer, a było to 27.11.1987, wystawił do składu Kahna. Premiera nie była jak z marzeń, bo w siatce młodego golkipera piłka lądowała czterokrotnie i KSC przegrał na wyjeździe z czołową wówczas drużyną ligi, 1.FC Koeln 0-4. Po tygodniu Kahn zadebiutował przed własną publicznością i... KSC znowu przegrało, tym razem pogromcę znajdując w Werderze Brema (0-2). I to był już koniec ligowych występów bramkarza w sezonie 1987-88. Dwie gry Oliver dopisał do swego dorobku także w kolejnej edycji, a w sezonie 1989-90 nie zagrał ani razu, bo palmę pierwszeństwa wciąż dzierżył Famuła. Dopiero w następnej edycji młody Niemiec zagrał w lidze więcej razy od klubowego konkurenta i w 1992 roku to Famuła żeby grać musiał opuścić KSC (przeszedł do FC Homburg), a Kahn pozostał pierwszym golkiperem aż do lata 1994 roku. W tym czasie poczynił niebagatelne postępy w bramkarskiej sztuce, a jego udane występy, w których imponował szczególnie szybkim refleksem, doskonałą techniką, kocią zwinnością i odwagą, przyciągały uwagę menedżerów znacznie możniejszych klubów. W transferze z KSC pomógł mu trochę los, bo słynny Bayern Monachium opuszczał doświadczony, wówczas 31-letni Raimond Aumann, więc przed sezonem 1994-95 do stolicy Bawarii ściągnięto właśnie Kahna za rekordową jak na tamte czasy sumę 5 milionów marek!. Tylko w pierwszym sezonie gry w Monachium Oliver, początkowo nieco zagubiony w wielkim mieście, cichy i nad wyraz pokorny, znalazł tam w miarę godnych siebie konkurentów w osobach Svena Scheuera i Uwe Gospodarka, zaś w kolejnych jego dominacja nie podległa żadnej dyskusji. Więcej - przez lata gry w Bayernie z roli bramkarza uczynił Kahn wiodącą pozycję w zespole, udanymi występami nawiązując do tradycji wielkich klubowych poprzedników, z Seppem Maierem na czele! Z monachijczykami Oliver sięgał po najwyższe laury w krajowej i europejskiej piłce, a ich okazała lista jest doprawdy imponująca, bo obejmuje m.in: 5 tytułów mistrza Niemiec (1997, 1999, 2000, 2001 i 2003), 3 Puchary Niemiec (1998, 2000 i 2003), 4 Puchary Ligi (1997, 1998, 1999 i 2000), zwycięstwa w Lidze Mistrzów edycji 2000-01 (w finale obronił dwa rzuty karne) i Pucharze UEFA 1995-96.

Już przechodząc do Bayernu Oliver był w Niemczech bramkarzem znanym, ale dopiero występy w klubie z czołówki ligi dały mu szansę zauważenia przez trenerów reprezentacji, w której zadebiutował u teamchefa Bertiego Vogtsa 23.6.1995 wyjazdowym meczem ze Szwajcarią (2-1). Początkowo był w niej tylko dublerem wyjątkowo solidnego Andreasa Koepke, który był pierwszym bramkarzem kadry aż do nieudanego dla Niemców Weltmeisterschaft 1998 włącznie. Potem nedeszła wreszcie era Kahna i to z jego osobą są kojarzone późniejsze udane występy w eliminacjach do ME 2000, natomiast sam turniej finałowy był dla Niemców fatalny i już po fazie grupowej w niesławie opuścili niegościnne boiska Belgii i Holandii. Do postawy bramkarza nikt specjalnych zastrzeżeń nie zgłaszał i on też stał się jednym z głównych architektów późniejszego awansu Niemiec do kolejnej wielkiej imprezy - finałów MŚ 2002, do których nasi zachodni sąsiedzi weszli "od kuchni", pokonując w barażach Ukrainę (1-1 i 4-1).
A już na boiskach Korei i Japonii fenomenalna postawa Kahna i kilku jego kolegów (Christoph Metzelder, Frings, Schneider i Neuville) dała Niemcom tytuł wicemistrzowski. Sam finałowy występ przeciw Brazylii (0-2) nie był może popisem bramkarza Bayernu (kiks przy golu Ronaldo), ale nie powinien przekreślać wcześniejszych bardzo dobrych ocen jego gry. Miał też Oli spory udział w awansie Nationalmannschaftu do tegorocznych finałów ME i jeśli tylko będzie zdrowy, to na pewno jeszcze pokaże i konkurentom (Jens Lehmann) i krytykom, kto rządzi między reprezentacyjnymi słupkami!

Post został pochwalony 0 razy